Snami biegamy

Miniaturka z sierpnia. Rany.

Dużo spała. Od zawsze. I wciąż śniła, że nadejdzie taki dzień, gdy się obudzi.
Telefon drży, ona podnosi się z łóżka, ciągle jednak sen spaja jej zmysły. Niby tancerka wykonuje pierwsze ruchy układu - ścieli łóżko, tak trzeba, ubiera się ładnie, tak też trzeba. Wychodzi z pustego pokoju i słyszy:
- Ojeju, ojejeu - z ust Igora.Poznała go w tych słowach; Wynalazłaby go w ciemności po ich znużonym tonie i dźwięku. Po cichu się z nim zgadza.
Zgadza się też z dziewczynami z pracy. Nie ma nic przeciw temu klubowi z Zapolskiej, nie. Sen ma bardzo spokojny, gdy między palcami przebiegają jej umowy, papiery, dokumenty. Potem dziewczyny pytają, co ma na myśli mówiąc, że zabawa na Zapolskiej jest w porządku. "W porządku" to jej ulubiona fraza, trochę jak z igorowym "ojeju, ojeju". Nie wierzy, że ze światem może być n i e w porządku. Z pewnym opóźnieniem, małym, acz ważnym jak słowa, mówi:
- Mam na myśli własne myśli. - A one odpowiadają jej, że chyba naprawdę skończyła filozofię.
Gdy ich głosy zbledną - przerwa - bierze w obroty swoje dłonie, które przycupnęły na biurku jak dwa zmarznięte wróble. Chwyta nimi gazetę i czyta, że niedługo będzie fatalniej od fatalności. Dziewczyny wracają, a on powtarza:
- Musimy zająć się recyklingiem, wiecie. To biedne środowisko. A inflacja rośnie, zaraz szef będzie niewypłacalny. Będzie kryzys.
Wewnątrz dudni jej "idzie kryzys, inflacja rośnie, zmiany, zmiany, umrzemy".
Kończy pracę tak jak w każdy wtorek, środę, poniedziałek, i jak we czwartki i piątki, jak w całe życie.
W autobusie myśli o tym, co Igor z Gosią powiedzą na ten cały recykling. Dokonuje segregacji siebie jak w poniedziałkowe, wtorkowe, środowe, czwartkowe, piątkowe, sobotnie i niedzielne senne popołudnia.
Puka do siebie, do matowych drzwi mieszkania i słyszy przeciągłe "proszee". Obiad, telewizja, nagle dzień znika.
Nie budzi się miesiącami. Igor sie wyprowadza, mamrocząc przepraszająco "ojeju", a Gosia sprowadza do siebie coraz częściej tego Pakistańczyka. Mija jeszcze trochę - oni oboje zmieniają sobie stan cywilny, a co, mówią. Szef chyba posiwiał, lecz z troską na nią patrzy. Uprzejmie pyta ją o ambicje, wykształcenie, proponuje awans. Odpowiada, że jej poczytalność jest ograniczona, zszywając tym samym sen, nadszarpnięty dotkliwie żywiołowością Gosi.
Inflacja nie urosła tak bardzo, wciąż jest małym szczegółem w ludzkich gmatwaninach. Kryzys był przelotnym opadem, środowisko jeszcze nie umarło.
A ona stoi oparta plecami o szybę u siebie, włosy zasłaniają jej widnokrąg. Nic się nie zmienia. Nikt się nie budzi.