Life Drive

              Fanfick do filmu Drive z niejakim epickim Ryanem Goslingiem. Na dole kawałek zespołu tejże epickości, który uznałam za odp. dla tego ficka. Ale nie chce mi się nakurwiać z tłumaczeniem, co dokładnie jak i kiedy w filmie, więc tekst jest zrozumiały tylko dla tych, co Drive'a obejrzeli.

 Miewa garście pełne dni. Częściej to garście nocy; gęstych, dusznych, ciemnych. Rzadko kiedy układa wzorzyste obrazy z tych mieniących się łusek czasu. Coraz rzadziej się uśmiecha, a pies dyszy mu w pokoju głośniej niż spasiony mafiozo. Coraz rzadziej wygląda przez okno. I już nie myśli tak, jak kiedyś myślał. Mija się ze wszystkim.

                Dziś wrócił do pustego domu – jego dom jest zawsze pusty – i nawet nie rozglądał się po twardych ścianach. Zasnął. Coraz częściej zasypia bez potrzeby. Nagle. Na przekór dniom, nocom i swojemu życiu. Obudził się i długo patrzył w przestrzeń, aż weszła mu ona w spojrzenie i z nią bezgłośnie opuścił mieszkanie, uprzejmie zamknął drzwi i pojawił się u Irene naturalniej niż przychodzi mu oddychanie. Wieczór właził im pod oczodoły, więc się nie zdziwił, że nie widział Benicia. Chłopiec zmienił go w śnie. Na pewno. Obaj od dawna śnili ten sam sen o pewnym człowieku, który odszedł bez sensu, nawet nie zamykając drzwi.

                Coraz częściej uczucia oddzielały się od niego i odpadały niby tynk ze ściany. A on udawał, że nie widzi. Coraz częściej brał Irene gwałtownie, szybko, ostro, zupełnie nie tak, jak powinien. Przestrzeń w jego oczach wyostrzała się. A potem ona patrzyła nań wzrokiem pełnym wyrzutu i milczała, aż wieczór tak bardzo wgryzł się w jej twarz, że podpełzała i przytulała się do niego. A może to on ją przytulał; zamykał ją w klatce swoich ramion. Potrafili tak trwać długo, uwikłani w swoich ciałach.

                Nie dotykał jej sam z siebie. Nigdy tego nie robił. I chyba już nie zrobi. Z przypadkowych spojrzeń zebrał jej mozaikowy portret. Irene. Skóra w kolorze pięknych chmur i wychudłe kończyny, zwiędłe, zasmutniałe, samotne. Miała małe piersi – rozlewające się jeziora. Cała była mała. Kochał najwięcej jej oczy – ciepłe i anielskie, ze słońcem tańczącym w dryg jej uśmiechów. W jej pięknie ludzkiej postaci zapisany był Standard; jak alegoria w wierszach. Lecz jej samej nie kochał. Nie potrafił.

                Czasem był pewien, że Irene wie. Wie tak, jak wiedzą matki, wiedzą ciężką, nie sądzącą, cichą. I może dlatego dała mu Stanleya, jakby chciała powiedzieć „masz i nie cierp, zamknij swoją duszę tym psem, naucz się milczeć jak on i kochać jak on, to wielki pies, wystarczy na wypełnienie tej dziury, masz go, to twój nowy dom.” Jednak gdy przyszła do jego mieszkania z tym płowym szczeniakiem, nie mówiła nic.

                Milczenie to teraz ich ostoja. Jego i Irene. I Benicia pewnie też.

                Bezgłośnie patrzą

                i już nie mają pytań.

                Pamięta wciąż jego spojrzenie i ogień, jakim parzyło. Ta nieokiełznana bezdenność. Umiała nawiązać dialog z przestrzenią w jego oczach. I to go chyba ujęło. A potem zdjęło z krzyża rozsądku i już nic nie było takie same. Pamięta jego cierpkie ciało i miękkie imię. Standard. Nie brzmiały ze sobą ich imiona. Jego i Standarda. A jednak szczęście zafalowało na liniach telefonicznych rozciągniętych między ich duszami. On i Standard. I Standarda beztroska gadatliwość. I wieczne marzycielstwo. A jego za to milczące uśmiechy i błękitna powściągliwość. Dodać jeszcze tę melodię, którą wygrywał dysonans między nimi.  Wszystkie te fragmenty chwil tańczyły mu gdzieś w podświadomości. Grały w klasy, zbierały kwiatki. Śmiały się w słońcu.

Pamięta też jego nagie, smagłe plecy o których myślał, że wyrosłoby na nich najpiękniejsze miasto świata. Metropolia słońca, Feniksa, z domami z prostych radości i szczerością na chodnikach. Miasto nie wyrosło. Potem już nic nie rosło.

                Standard zniknął. We krwi, słońcu i zdziwieniu. Nie zamknął drzwi.

                On zamyka je za niego. Jak to już bywało. Gdy kiedyś go długo nie było, on zaopiekował się jego rodziną. A gdy los mu nie sprzyjał, on stał się dlań łutem szczęścia. Dopełniał jego świat jak tylko umiał.

                Patrzy co dzień na Benicia i wypatruje w nim zmarszczonego czoła ojca. Skrupulatnie, cierpliwie, profesjonalnie. Ten perfekcjonizm przychodzi mu z łatwością. I czasem przebłyska Standard w gładkich ruchach dziecka. Częściej grzebie go niewinność i niedostatek ciężkich lat życia. Gdy tak się dzieje – Standard znika – coś w nim umiera. Spokojną i stonowaną śmiercią, niezbyt smutną. Taką naturalną. I może tylko przez chwilę ma wrażenie, że jest nieziemsko ubogim człowiekiem. A przecież

                ma Irene i Benicia i swojego wielkiego psa.

                Lecz wciąż zdarza mu się zawieszać wzrok nigdzie

                i znikać.

                Wciąż bywa, że siada na swoim życiu i gruchocze je tonami swojego nieukojonego żalu. Nigdy jednak nie odezwał się słowem do niedojrzałego boga, który dopiero uczy się pleść kosze z ludzkich losów. Kosze pełne szczęścia i bólu. Miłości. Śmierci.

                A uśmiechać się może już tylko wtedy, gdy patrzy na dzieci beztrosko lekceważące ciężar istnienia.